Ufulo Mdidari'n blogi
ეს არის ისტორია ჯარისკაცზე რომელიც საბოლოოდ დაბრუნდა სახლში ვიეტნამში ბრძოლის შემდეგ. მან დაურეკა მშობლებს სან-ფრანცისკოდან
ეს ლეგენდა დღესაც აშინებს ვუდსბოროს მცხოვრებლებს, რადგან ლეგენდა ბევრ წიგნსა თუ არქივში დაზუსტებით წერია, ლეგენდის მიხედვით კი დამნაშავე ვერავინ დაიჭირა.. ლეგენდაის ბევრი ვარიანტი არსებობს, მაგრამ ამ სტატიაში ნახავთ ერთ ყველაზე დაზუსტებულ ამბავს რომელიც თავს ახალგაზრდა გოგონას ლიზა მეიერს გადახდა. დასასვენებლად წასულმა მშობლებმა თავიანთი ერთადერთი ქალიშვილი რომელსაც ლიზა ერქვა დატოვეს სახლში მარტო. გოგონას სახლში დაუტოვეს ფული და ძაღლი, გოგონა ერთი კვირა მარტო უნდა ყოფილიყო და მის ერთ მეგობარს სთხოვა სახლში დარჩენა, მისი მეგობარი ლიზასთან ორი დღე დარჩა, შემდეგი დღეები კი ლიზა მარტო დარღა სახლში, რადგან მის მეგობრებს საქმეები გამოუჩნდათ. ერთ ბნელ ღამეს მარტო დარჩენილ ლიზას უცნაური ხმები შემოესმა, მაგრამ შიშიგან გაჩერებული…
საღამო იყო, ციოდა. . . სახლში მარტო ვიყავი ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს, მგონი სიცხეც მქონდა, ცოტა ხანში მოვიდა ალეკო. ჩვენ უაზროდ ვიჯექით და ვლაპარაკობდით. მალე ტელეფონმა დარეკა. ავიღე ყურმილი: -გისმენთ?! -დათოს სთხოვეთ? -დათო ვარ გისმენთ. . . -იცი რა? არ ვიცი როგორ დავიწყო, მე თქვენთვის უცნობი ვარ და მე თქვენი გაცნობა მინდა. მე ტელეფონზე გოგონას არ ვეცნობოდი, მაგრამ იმ დღეს არ ვიცი რა დამემართა, გავიცანი სახელად მარი. მარი 16 წლის იყო. მე კი 23-ის. გადიოდა დღეები, კვირები, თვეები და მე და მარი ერთმანეთს კვლავ ტელეფონით ვიცნობდით. ვეხვეწებოდი შეხვედრას, ბევრჯერ დავუნიშნე პაემანი, მაგრამ სულ მატყუებდა და არ მხვდებოდა. ერთხელაც ვეღარ, მოვითმინე…
უძრაობა ქალაქში, უძრაობა სრულიად... ირგვლივ ყველას თვალები გახდომია უაზრო, იქნებ მე ამ წვიმაში გზა რომ დანისლულია, შენი ნახვა მოვასწრო, შენი კოცნა მოვასწრო! მთელი ჩემი სხეული სველი სინანულია, მინდა თვალზე ცრემლიბის, ალუბლების დაკრეფა; და ღრუბლებიც გარშემო მერცხლები რომ უვლიან, შემი ქარით გაქრება, შენი სუნთქვით გაქრება! მარტოობა ოთახში, მარტოობა რთულია! რაღაც ნისლისმაგვარი შემოიჭრა ფანჯრიდან, რომ არ გამომეღწია შენი სიყვარულიდან, ეგ თვალები დამჭრიდა, ეგ ღიმილი დამჭრიდა! უთქმელი განშორება ჩემთვის არაფერია, შენ ხომ ზღვაში დაკარგულ მარგალიტის ფასი ხარ! მიწას ორსულობისგან მთები გამობერვია, იცი რა ლამაზი ხარ? იცი რა ლამაზი ხარ? ლამპიონი ჩემსავით, მასაც მოუწყენია, თავდახრილი გაჰყურებს ქუჩას მთვრალი ლოთივით; ჩამქრალია იმედი, მისი ნატვრა ნათურა,…
მოხუცი კაცი იჯდა ხის სკამზე სახლის წინ,უფროსი შვილის გვერდზე რომელმაც უმაღლესი განათლება მიიღო. უცებ ყვავი მოფრინდა და დაჯდა სახლის სახურავზე. მამამ კითხა შვისლ:რა არის ეს? :ყვავი. უპასუხა ბიჭმა. რამდენიმე წუთის შემდეგ მოხუცმა ისე იკითხა რა არის ეს?: ის ყვავია..
კვლავ რამდენი წუთის ინტერვალით იკითხა მოხუცმა : რა არის ეს? შვილმა თქვა: მე ხომ ეხლახანს გითხარი რომ ეს ყვავია? მცირე შუალედის შემდეგ მოხუცმა უკვე მეოთხედ დასვა შეკითხვა:შვილო რა არის ეს?? ბიჭის ხმაში გაღიზიანება და მობეზრება შეიპარა : მამა! ის ყვავია, ყვავიიი! მოხუცმა თავი ჩაღუნა და მეორე წუთს კვლავგაიმეორა კითხვა. ბიჭი წამოხდა და მთელი ძალით დაუყვირა:შენ უკვე რამდენჯერ გამიმეორე ეს შეკითხვა! მე კი…
ყოველ საღამოს გოგო სატრფოსგან იღებდა მუდამ ერთნაირ წერილს,"მე შენ მიყვარხარ"მასში ეწერა,გოგოს მობეზრდა და აღარ ელის.მოდის წერილი გოგო კი ფიქრობს''მე ძილი მინდა ყველაზე მეტად,არ წავიკითხავ ისედაც ვიცი ვუყვარვარ მარად ვიქნებით ერთად.''დილა გათენდა ვიღაცა რეკავს გოგო პასუხობს,დედაა ბიჭის,''ის დაიღუპა''ეს უთხრა მხოლოდ.ლექსად დაწერა ამისა მიჭირს.გოგოს ცრემლები მოსდის თვალთაგან ბოლო წერილი გახსნა კითხულობს,ეჰ შავი ფერი ადევს სახეზე საკითხავია გული ვით გულობს.''შენს სახლთან კარგო ვიღაცამ დამჭრა მგონია ვკვდები სისხლით ვიცლები,ერთი თხოვნა მაქვს,მინდა რომ გნახო მოდი,ეჰ სანამ გარდავიცვლები...((((
აქ პოეზია დაბერდა,
ლექსებიც გადასხვაფერდა,
უკვე არ მესმის ლექსის,
უიმედობა მესმის.
გვამი გამოჩნდა საფლავის ქვაზე,
ფიქრები სიკვდილზე, ფიქრები ხსნაზე..
როდის წამიყვანს, არ ვიცი როდის?
იმედიც აღარ მოჩანს, უკვე სიკვდილი მოდის....
ეს ოპტიმიზმიც რთულია...
აქ ხომ სასოება დაკარგულია...
აქ ხომ უიმედოდ ფუჭად დადიან,
აქ ხომ სიკვდილის გიგანტი ლანდია...
იმედიც თურმე ჩვენთვის მკვდარია,
თავს ნუ იტყუებთ ვითომ დარია!
იმედის ლოდინს დიდხანს ვუნდები,
ხოდა მივდივარ არ დავბრუნდები
რა უდროოდ ჩამოღამდა
ამბობენ თითქოს სიყვარული არ არსებობსო,
ამიხსენი ბორკილები,აღარ მინდა!