Kozada küçücük bir delik açıldı. Adam bedenini bu
küçük deliktençıkarmaya çalışan kelebeği saatlerce izledi.

Sonra kelebek sanki yapabileceğini yapmıştı ve artık fazlası elinden
gelmiyordu.

Adam, kelebeğe yardım etmeye karar verdi. Eline bir makas aldı ve
kozayı keserek deliği büyüttü.

Kelebek, kolayca dışarı çıktı. Ama bedeni kocaman, kanatları kuru
ve buruşuktu.

Adam, kelebeği izlemeye devam etti. Çünkü zamanla kanatlarının büyüyüp
bedenini taşıyabilecek kadar

genişleyebileceğini umut ediyordu. Bu olmadı.

Gerçekte kelebek, ömrünün geri kalanını, o kocaman bedeni, kuru ve buruşuk
kanatlarıyla etrafta sürünerek geçirdi.

Adamın bu aceleci iyiliğinin bir yararı olmamıştı. Çünkü kelebeğin o
küçücük delikten dışarı çıkması için mücadele vermesi gerekiyordu.

Bu mücadele, aslında Tanrı'nın, yaşam sıvısının kelebeğin bedeninden
kanatlarına doğru akmasını sağlamak için bulduğu bir yoldu.

Böylece kelebek kozadan kurtulduğu anda uçmaya hazır olabilecekti..


Şimdi gelelim öykünün sonunda söylenebileceklere:

Güç istedim! Tanrı beni güçlü yapmak için karşıma zorluklar
çıkardı.

Bilgelik istedim! Tanrı bana çözmek için sorunlar verdi.

Zenginlik istedim! Tanrı, çalışmak için bana beyin ve güçlü kaslar
verdi.

Cesaret istedim! Tanrı, üstesinden gelmem için bana tehlike verdi.

Sevgi istedim! Tanrı, yardım etmem için bana sorunlu insanlar verdi.


İyilik istedim! Tanrı bana fırsatlar verdi.

İstediğim hiçbir şeyi elde etmedim, ihtiyacım olan herşeyi elde ettim.

Emek, güç harcamadan, sıkıntı çekmeden, hazıra konarak bir yerlere
ulaşanlar, yükseldikleri hızla yere çakılırlar.

Çünkü ulaştıkları noktayı değerlendirecek deneyimleri yoktur,
kadir-kıymet bilmezler.

Haydan gelen huya giderin tarifidir onlar.

Bu nedenle, başkalarına yardım ederken, destek olurken, onların da
kendileri adına mücadele etmelerine izin verin.

Hiç olmazsa kozalarından çıkana kadar...

Tykkää!