მსოფლიო მშვიდობაზე კი არა, დედაჩემის წვალებით გადატყავებულ ხელებზე ვფიქრობ და რომ ვიაზრებ, როგორ მიყვარს, როგორი სასიცოცხლოა, როგორი ძვირფასი, როგორი ცოტა, მინდება ყველაფერს თავი დავანებო, აბსოლიტურად ყველაფერს შევეშვა, მივიდე და მასთან ვიყო, მეტი არაფერი.
Ei ole kommentteja vielä.
Jätä kommenttisi, aloita keskustelu!