ცივია თვალები, სიყტვები-უხეში,

გრძნობა დაგიმალავს სადღაც ბნელ კუთხეში,

დარდი უნუგეშო ჩუმად გაპარულა,

ცრემლად დაგროვილა საწვიმარ ღრუბელში.

მითხარი რას ვენდო? როდის ხარ გულწრფელი?

როცა მეფერები თუ როცა მიბღვერი,

როცა გადათელავ ჩემს ყველა ღირსებას,

თუ როცა მზერაში მზის სითბო იღვრება?

აღარ მენდობიან შიშით იმედები,

იციან ოცნებას რა მალე ვნებდები,

მინდა მჯეროდეს და ამ სურვილს ვჯერდები,

მერე ვიბნევი და უფსრულთან ვჩერდები...

რამდენჯერ უნდა მეტკინოს გული

და მომეკვეთოს მუხლი მწვერვალზე

რომ მივხვდე, ზღაპირის დღესასწაული

არ იმართება მიწის სცენაზე.

ზღაპარი მოკლა ცხოვრების ტყვიამ,

და თუ ოცნებას სიცოცხლე ჰქვია-

არ შემიძლია სიცოცხლე უშენოდ,

ცხოვრება შენთან არ სემიძლია.

Severim!